"Herinnering aan mijn droeve hoeren" is een novelle uit 2004 van de Colombiaanse Nobelprijswinnaar Gabriel García Márquez, in het Nederlands vertaald door Mariolein Sabarte Belacortu. In het Spaans heet het boek "Memoria de mis putas tristes".
Samenvatting
Een stokoude man die zich voorbereidt op het einde van zijn leven, wil nog één keer uit de band springen en stort zich in een drieste onderneming: 'Op mijn negentigste verjaardag wilde ik mij een nacht van dwaze liefde met een jonge maagd cadeau doen.'
Die maagd is het veertienjarige meisje Delgadina, dat de hoofdpersoon heeft besteld bij Rosa Cabarcas, "de eigenares van een clandestien huis", waarvan de oude man tot twintig jaar terug een vaste bezoeker was. De man heeft in zijn bijna negentigjarige leven namelijk enkel de betaalde liefde gekend en niet zo zuinig: "Twee- of driemaal per week sliep ik in de rosse buurt en wel in zulk gevarieerd gezelschap dat ik tweemaal tot de klant van het jaar werd uitgeroepen."
Nu, op zijn negentigste verjaardag, beleeft de man een nacht met Delgadina, die de hele nacht slapend (omdat zij overdag in een fabriek werkt) én als maagd doorbrengt, en wordt hij voor het eerst verliefd. Deze verliefdheid, iets compleet nieuws voor de hoofdpersoon, gaat zijn hele leven beheersen. Zijn wekelijkse column in de krant wordt een wekelijkse liefdesbrief en de man geeft al het geld dat hij niet heeft, uit aan cadeaus voor Delgadina. Die cadeaus legt hij neer op de kamer waar het meisje al hun gezamenlijke nachten slapend doorbrengt, zodat zij ze zal vinden als ze, na zijn vertrek, ontwaakt. Zo, liggend naast en kijkend naar een slapend meisje, is de oude man het gelukkigst.
Een verhaal over ouderdom, oud worden, de kwaaltjes die ermee gepaard gaan, de relativering die er mee gepaard gaat, het feit dat men er minder goed gaat uitzien dan men zich voelt.
Recensie
Een verhaal over lust, liefde en verliefdheid. Over het feit dat écht verliefd worden, een geluk dat slechts een fractie van de wereldbevolking echt kan meemaken, het schoonste is dat een mens in zijn leven kan meemaken. Zelfs als je dat gevoel pas op je negentigste verjaardag voor het eerst kunt beleven.
Herinnering aan mijn droeve hoeren is een mooi portret van ouderdom, van de toekomst van een negentigjarige, maar ook van een leven dat niet geworden is wat ervan werd verwacht, het leven van een bijzondere mens in een bijzondere leefomgeving.
De moraal van het verhaal: het is nooit over of te laat, ook na een leven van negentig min of meer trieste jaren kan een mens plotseling de ware liefde ontdekken. De oude man is gered op het moment dat de laatste bel al nadrukkelijk klinkt. Memoria de mis putas tristes (Herinnering aan mijn droeve hoeren) is een celebratie van het leven en, ondanks de verraderlijke titel, een door en door optimistische roman.
De titel van het boek zet de lezer op het verkeerde been. Zeker, er worden enkele hoeren opgevoerd wier levensloop niet bepaald een toonbeeld van geluk is. Maar meer dan van een 'herinnering aan mijn droeve hoeren' is er sprake van de herinneringen van een droeve hoerenloper, een man die zijn leven lang alleen relaties tegen betaling heeft gehad. Om precies te zijn: 514 vrouwen tot zijn vijftigste, daarna is hij gestopt met tellen.
In Herinnering aan mijn droeve hoeren zet García Márquez de door hem gecreëerde wereld volledig op zijn kop. Hier wordt wel degelijk een tweede kans geboden. De vergelijking dringt de schrijver zelf op met zijn slotwoorden: 'Dit was eindelijk het echte leven, met mijn hart in veiligheid, en veroordeeld te sterven uit liefde in de gelukkige agonie van een willekeurige dag na mijn honderd jaren.'
Mijn mening:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten